- პირსისხლიანო ყორანო, 

დუშმანო ოხერ-მკვდრებისა,

საიდან მოხვალ? მიამბე 

ამბავი საფლავებისა.

- გეტყვი, გიამბობ: იქ ვიყავ, 

სად მტკვარს არაგვი ეხვევა,

ალაზანს გული უგმინავს, 

რიონი ჭალებს ერხევა.

კაი რამ არის ქვეყანა, 

ედემზე უკეთესია, 

კაეშნის ბულბული მღერის, 

სევდის ვარდები სთესია.

იქ იალბუზის მკერდიდან 

წყარო რამ ჟვენავს ტინისა: -

ამბობენ, ვითომც ცრემლია 

უწინდელ გმირთა-გმირისა.

დღისით მზე ხიშტზე თამაშობს,

ღამე - კოცონი ანთია,

ალში შეხვეულ სოფლებსა

სისხლის ტბა გაუნათია!..

- პირსისხლიანო ყორანო, 

დუშმანო ოხერ-მკვდრებისა, 

ეგ ხომ ჩემია სამშობლო, 

სისხლიც ჩემ მოძმეებისა!

- თვალებს გიქებენ საკორტნათ, 

ჰკვდები ციმბირის ველზედა...

შენი სამშობლოც ჩემია,

ბუდეს ვსდგამ იმის მკერდზედა!..

ეს ჩამომყეფა ყორანმა,

გული წაიღო ნაღველმა...

მუქარაც ვერ ვსთქვი - სამშობლოს

მხდალი შვილების მნახველმა...