არც ისე შორსაა ეს აღზევანი,

თუმცა პირველად დღესა ვარ აქა.

სჯობს გამოტეხა... არ გვაქვს ქართველებს

უცხო ქვეყნების მოვლის ბარაქა.

მაგრამ მომესმის ქართველ მეურმის

მე სევდიანი მტრედის ღუღუნი:

თითქო ამ ხმების მადანი იყოს

ეს თვალუწვდენი კლდეთა ჯურღმული.

„აღზევანს წავალ მარილზე,

მარილს მოვიტან ბროლსაო,

ჯერ დედას გადავეხვევი,

მერე შვილსა და ცოლსაო“.

ასე მგონია, ცა გაიპო და

გულზე მომედო ათასი შვილდი,

ასე მგონია, ერთად ამღერდა

ათასი ვანო სარაჯიშვილი.

ლამაზი ცოლი, მარილი - ბროლი

და სიხარულის ცრემლის კურცხალი,

გულზე მიუშვეს ყველა ღარებით

ადიდებული ბერდუჯის წყალი.

დგანან თუჯების მოურავები

აყუდებული ბაბილონამდე,

ათას სალამურს ხმა შეუწყვია

ალიონიდან ალიონამდე.

ასე მგონია კამეჩის უღლით

მეც პოეზიის მივალ აღზევანს,

და რა იქნება ისეთი ტვირთი,

ვერ გაუბედოს წელმა აწევა...