მობრუნდა ჟამი,

როგორც ავი, მწარე სიზმარი

და ამ გრიგალში

ღირსეული არ ჩანს მერემე...

ბედაურები

დიდი შალვას და ელიზბარის

თითქოსდა ისევ

სპარსეთის გზებს მიამტვერებენ.

წუთისოფელი

ხომ ისედაც ბევრჯერ გვნებია,

ასგზის ნაწამებს

ალბათ ეს დღეც უნდა გენახა...

ეს მწვერვალები

შენი ციხის ქონგურებია,

კვლავ აყვავდები უფლის ნებით

ღვთიურ ვენახად.

აქ ახლა ქარი

სულ სხვა ხმაზე სტვენს და ქამანჩობს,

მოთქმაა მწარე

და არც ჟამი არის მარტივი...

ჭრილობასავით გაიხსნება

ქართლში ყაყაჩო -

მეწამული და მოელვარე

ქრისტეს კვართივით.