ხალხს და ქვეყანას ეწირება მხოლოდ თევდორე.

ხალხმა არ იცის, საქართველო რომ იღუპება,

რომ განსაცდელი კარს მოსდგომიათ,

რომ შუბი უკვე აღმართულია,

შუბი ფარული და უხილავი

და სადაც არი, გაიზუზუნებს.

ხალხმა არ იცის, ტივი კლდეებს რომ ეჯახება

და უმწეოა ტივზე მეტივე,

რომ საყდარია მიტოვებული

და მოციქული უნუგეშოდ დგას თორმეტივე,

რომ სოფლის თავზე ჭვარტლიანი ტრიალებს სვავი,

რომ ოცნებისთვის მკაცრი არის დღე დღევანდელი

და თმებგაშლილი ანგელოსი დგას და ქვითინებს.

ხალხმა არ იცის, საქართველო რომ იღუპება,

რომ მტერი უკვე ოჯახში უზით.

ცეცხლს რომ აკვესებს, ყიზილბაშის ცხენის ქუსლია,

ხალხს და ქვეყანას ეწირება მხოლოდ თევდორე

და თავგანწირულს ჯერ სამშობლო ვერ დაუხსნია.

ის ქვენადრისის გზაზე მიდის.

იმან არ იცის, ქვეყანაზე რატომ მოვიდა,

მაგრამ მან იცის, რატომ მიდის...

ხალხმა არ იცის, არ ეყურება

გადამთიელის ცხენის ჭიხვინი.

თებრონე მშვიდად მიდის წყაროზე,

მერე ქალებში დგას მარიხივით.

ხალხმა არ იცის, ვერ გაუგია

საქართველოში მოსვლა სატანის

და ორღობეში ღვივის თებრონეს

აყვავებული კაბის ატამი.

ქვეყანას უმზერს მზე სისხლიანი,

ო, ღმერთო, ასე უყურებს ალბათ

მიწაზე ძალით წამოქცეული

ხარის თვალები გაოფლილ ნალბანდს.

ხალხმა არ იცის, გადამთიელი რომ შემოსულა,

რომ სისხლით ღებეს

თრიალეთი და დაწვეს მანგლისი.

ცხირეთში მშვიდად ისვენებს მეფე.

მშვიდად არიან ფეოდალები,

ძალაუფლების ათრობთ თრიაქი.

სასაფლაოზე გადადის ცხვარი.

სოფელს აფხიზლებს დედლის კრიახი.

იბრუჟებიან ღვინით ბერები.

ვაჭარი ძღვენით მისდგომია მეფის პალატებს.

ხალხმა არ იცის,

არც მამაცმა

და არც ლაჩარმა,

გულქვამ, 

გულჩვილმა,

არც ერთგულმა,

არც მოღალატემ,

რომ იღუპება საქართველო.

ფიქრად არა აქვს

ქვეყნად არავის -

არც ხელმწიფეს,

არც ქვეშევრდომებს,

წინ გაგდებული,

სისხლიანი,

ლახტით ნაცემი

რომ ყველას მსხვერპლად ეწირება 

მხოლოდ თევდორე.