ღამის უცნაურ სურნელით ვთვრებით,

ვერცხლისფერდება თანდათან არე

და ისე უცებ გამოჩნდნენ მთები,

თითქოს ხელიდან დასცვივდა მთვარეს.

ვარსკვლავი კრთის თუ ხმალნი კვესავენ,

ცაა თუ ქართლის დროშა ცისფერი,

გზისპირებიდან ყველა კესანე

ნანა დედოფლის თვალით გვიცქერის.

სხვანაირ ეტრფის მცხეთას ქართველი,

ძველი დიდება დრომ ვერ დაბინდა,

ისევ ელვარებს უცხო ნათელი

წარსულის მძიმე სარკოფაგიდან.

შორს სვეტიცხოვლის ჩამოჰკრეს ზარებს,

ჩვენც ვუსმენთ ამ ხმებს, ქარით მონატანს,

ჩამოვარდება არაგვში მთვარე

და ნინო ვაზის ჯვარით მონათლავს.