არ მყოლია ღმერთი ქვეყნად

ამ ზეცის და მიწის მეტი

ამ მთებიდან დამეღვენთა

ამირანის სისხლის წვეთი.

მდელო - ვეფხვის ტყავს ვადარე,

ცა - ხოხობის ბრწყინვალებას,

გაზაფხული ნაბადივით

მომახურეს მყინვარებმა.

განთიადზე ავაჟღერე

სალამური, მზე და გული

მამულისთვის გავაჭენე

სიჭაბუკის ბედაური.

შმაგი რაში შუადღისას

გზაზე აღარ დამელოდა,

ორმოცდაათ ზარის რეკვა

ატყდა წელთა სამრეკლოდან.

არწივებმა ძველი გეშით

ნასესხები დაიბრუნეს,

და წაიღეს ლაჟვარდებში

ნახევარი საუკუნე.

მე მეგონა ჩინჩხლებს ყრიდა

ჩემი ლექსის კვეს-აბედი,

თურმე არც კი ამომითქვამს

სიყვარულის მესამედი.

ნაპერწკლობაც არ მეღირსა,

ტატოს მერნის ნალებისა,

ვერ შემიკრავს წყვილი რითმა

ვაჟას ჩოხის ღილივითა.

ვერ გავლეწე, ჩემო მხარევ,

თავთუხიან სიტყვის კალო,

სიბრძნის კბილი მოვიცვალე,

ვერ გაპკურე სიბრძნის წყარო.

მაგრამ მაინც თუ გიგალობ,

ნუღარ ჩამთვლის კადნიერად,

აბა რა ვქნა, რა ვიღონო

მშობელ კალთის მადლიერმა.

და ჰა, უკვე თმებზე ჭირხლი

მადევს ღრუბლის ნაფლეთებად,

მე კი არა, კლდიდან ჯიხვიც

შენსი ეშხით დაფეთდება.

მაინც გიმღერ, თუმცა წლები

შორს გარბიან თქარა-თქურით,

თმებს ზამთარი რას დააკლებს,

გულში ფეთქავს გაზაფხული.

პოეზიის გვერდი   • • •     • • •   ოთარ მამფორიას პოეზია