ჩოლოყაშვილი რომ ვნახე, უცხო რამ სანახავია,

ვუამბე მთების ამბავი: - მტერმ წაგვიხდინა ფშავია,

დღემდი მარტოკა ვიბრძოდი, მტერთან არ შავკარ ზავია,

სამშობლოს უნდა შავწირო სიცოცხლე, ჩემი თავია...

ფშავში მოვიდა სტუმარი, თან რაზმი მოჰყვა ფრთიანი,

მივიღეთ ფშაველ-ხევსურთა, როგორც მთის ხალხის ზნე არი,

შავღებეთ მტრისა სისხლითა ჭალები სიპებიანი,

მკვდრებით ავავსეთ არაგვი, მანამდე კალმახიანი,

გამოვყევ, ამოვიარეთ მთა-გორი ჭიუხიანი...

მთაო, შენ გაზრდილ შვილებსა კაი ყმად გვეძახიანო,

ძლიერი ქართული დროშა შენ უნდა ააფრიალო,

დაგვიცავ ქაქუცას რაზმი, შენ, განგებაო, ღვთიანო,

ჩვენ სალოცავად დამდგარნო მთის წვერნო, დავლათიანნო!

ვაი, რა სანატრელი ხარ, თავისუფლებავ, ტიალო!