კედლებს შერჩენიათ სანთლის სუნი,

თვალი გართულია მზით და მზერით,

ქვევით მცხეთა მოჩანს დანისლული,

მზესთან მარტო რჩება ზედაზენი...

ნისლი ბავშვივით წევს ტყის მკლავებზე,

ასკილები ღიმს ვერ იკავებენ -

მცხეთელი გოგოსავით იცინიან,

ჰოიდა, რა კარგი სიცილია!

ეს ხომ მამულის სიცილია,

ამ სიცილს უღელივით შემოვიდგამ

ქედზე და, ვითომ არც მივლია,

ქალაქში ფეხმარდად შემოვიტან!..