ხალხით ავსებულ

ნაპარტახალ სოფლებს სალამი!

ეს მე ვიყავი

სული მედგა ვიდრემდის პირში,

რომ ვჩურჩულებდი:

“ოჰ, უფალო, მომეც ძალა მე,

გადაშენების

ვზიდო ბოღმა, ეჭვი და შიში!”

ცრემლს რომ ვმალავდი,

ჭირში მყოფელს არ გთვლიდი მკვიდრებში,

მშობლის სახელი

მაბოდებდა ჩემ ამაყ მთებში

განახლებული

როსმე მძლავრი ქართული ჯიში..,