შენი ზღვა და მზის ბრდღვიალი,

ცაზე ვარსკვლავთ განაზება

და ცის ცვარი, ლორთქო ფოთლებს

დაკიდული ალმასებად.

ქარაფს მორცხვად ჩახვეული

შენი ხავსი, შენი სურო

ლამის სულში გაიფოთლოს,

რომ სურვილი შემისრულოს.

შენს ყოველ ბუჩქს,

ყვავილს, ბალახს

სატრფოს თვალით ვაკვირდები,

შენი მიწა ავგაროზად

ყელზე ჩამოსაკიდები.

ნეტამც გულზე დამაყარო

და ცვრით კალა დამისველო,

რომ მეც ზამთრის თეთრ საბნის ქვეშ

შენს ფესვებთან დავისვენო.

ასე ხარბად მზეს რომ ვუმზერ,

მეც მოვხუჭო თვალი ვინძლო,

მერე ადრე, გაზაფხულზე,

შენს ფოთლებში გავიღვიძო.