მზე ჩაესვენა: მის შუქი გამოსალმის ჟამს კავკასსა,

თავსა ეხვევა ალერსით, ვით ქალი მამას მოხუცსა!

ბუმბერაზ მთანი მდუმარედ ცათამდის აყუდებულნი,

ჰსხედან, ვით დევნი, სპეტაკის ყინულ გვირგვინით შემკულნი!

მათ კლდოვან გვერდთა შავადა ღრუბელნი ზედ დაჰსწოლიან,

და მრისხანებით ქვეყანას წარღვნითა ემუქრებიან.

გაზაფხულისა ველითა ტყე შემოსილი სიმწვანით,

მთებისა კალთებს შეამკობს სატკბო სუნნელთა მოფენით.

წყალნი მთით დაქანებულნი, ალმასებრ უფსკრულს ჰსცვივიან,

თერგი ჰრბის, თერგი ღრიალებს, კლდენი ბანს ეუბნებიან!

შეწუხებული ვუმზერ გზას და მასზე ეტლსა მიმსრბოლსა,

მიმტაცსა ყოვლის კეთილის, რაცა გვაქვს ამა სოფელსა,

რაცა გვიშვენებს სიცოცხლეს ზეციურისა სხივითა,

და აღგვამაღლებს ამ სოფლით სულისა აღმაფრენითა!

მიდიხარ სატრფოვ? მშვიდობით! მარად დღე ჩემი კურთხევა

ცად მიმართ შენთვის მექნება, ვიდრემდის სული მელევა.

არღა აამონ აწ თვალთა გული შენისა ხილვითა,

წარვიდეს ჩემი სიცოცხლე უშენოდ შრომით, ზრუნვითა.

ეტლი ჰრბის, სატრფო მშორდების... თანა ჰსდევს ჩემი მას სული,

ვმზერ... შორს ძლივსღა ჰსჩანს... აღარ ჰსჩანს... რაღასა ვუმზერ შმაგ-ქმნილი?

სიშორის ნისლმა მიჰფარა თვალთაგან ეტლი მიმსრბოლი,

და გულით ოხრვა სიმწარის აღმოუტევე უნებლი...

მშვიდობით! ვინცა დამატკბე სიცოცხლის ნეტარებითა,

აწ ვისთვის გული მიკვნესის, სული ჰსწუხს განშორებითა,

ვის ხილვა არღა შემმოსავს სიხარულისა ნათლითა,

არ განმასვენებს მწუხარეს ალერსის ხმითა ტკბილითა!

მარამ ამ სოფელს შენს გარდა ვინა მყავს მანუგეშებლად,

რომ შენც განმშორდი, დამტოვე, მწუხარებისა მე მსხვერპლად?

წახველ, წარმტაცე ყოველი საამებელი სულისა,

და ვინ განმიღოს აწ კარი ბედისა დაკარგულისა?

ან მე უგუნურს რად მრწამდა ბედისა დაუსრულება?

აწ დავჰშთი მარტოდ... მშვიდობით! შენს გულს ნუ ჰშორდეს მშვიდობა!

არს მწუხარება სულისა, არ აქვს ნუგეში რომელსა,

ჰსჯობს ენა ჰსდუმდეს, ხმა შესწყდეს, მოთქმით რა ერგოს გულ-წყლულსა?

შეღამდა... მარტო ვზი ჭმუნვით; ჩემი ჩივილი ვის ესმის?

დაყრუვდა არე... მხოლოდა ხმა ისმის ზოგჯერ გუშაგის.

მხოლოდ ჰსჩანს, მთანი მდუმარედ აყუდებულან ცათამდის,

და ყაზიბეგსა საამოდ ზედა ვარსკვლავი დაჰნათის!

წყალნი მთით დაქანებულნი, უფსკრულსა იკარგებიან,

თერგი ჰრბის, თერგი ღრიალებს, კლდენი ბანს ეუბნებიან!