მე ხშირად მიყვარს ეს ქალაქი მრუში და მყრალი,

ატალახებულ ქუჩებს მივყვები, ვუცქერ უკბილოდ

დაღრეჯილ სახლებს.

ხარბად დავეძებ მახინჯ სახეებს,

მკლავებში მახრჩობს მე ვიწრო კვალი, ავზნიანი და 

ცოდვებით მთვრალი.

ავადმყოფ სახლებს, ათაშანგით პირდაჭმულ ქუჩებს,

აკმევებს სურნელს სამიკინტო ღვინით და ხაშით,

გიჟდება ღამე არღნის რწყევით, ზურნით და ტაშით.

და ცა ლოტბარი შავად მორთული, ქურდებს და მკვლელებს

გამოსვლას ურჩევს.

ძველ სასტუმროდან გამორბიან წითლად ქალები,

როგორც რომ ჯარი დამარცხებული, მათხოვართ გუნდი

ბრუნდება სახლში,

გამეფდა ვნება ავადმყოფ სახლში,

ბალღამს აქცევენ რუხ ქვაფენილებს ქუჩის მნათობთა

თეთრი თვალები.

და მეც ქალაქში დავსეირნობ გიჟთა მხედარი,

ჩემს წინ ქვეშერდომთ გაუმართავთ უცხო პარადი.

ბოროტი განცდა სნეულ ფიქრის ხდება მარადი

მე მსურს ყოველთვის ღამე იყოს ასე ნეტარი.