მამულის მთებო, 

ვიდრე ჩვენი სუნთქვა გეხლება,

ჩვენი ფრთის ქარი თავს გევლება

მსუბუქ ზვირთებად,

მანამ, იცოდე, რკინის გული

არ დაგეღლება,

იცოდე - 

მანამ არაფერი გაგიჭირდება.

მკერდით დაგიცავთ, 

აგარიდებთ გრიგალებს მზარავს...

უშფოთველ ძილით იძინებენ

მამა-პაპანი.

სულ იშრიალებს,

დროშასავით ენთება მარად

შენი კალთები

იმ უძველეს მზეში ნაბანი.