ჩემს სამშობლოს მე თუ ლექსი ვერ ავუნთე,

გული ტრფობით ისე როგორ აფეთქდება? 

მე დღეს ამ ლექსს იმერეთში ღამეს ვუთევ,

რომ ეს ლექსი გავდეს თვითონ გათენებას.

შორით თეთრად იწვის ლურჯი მწვერვალები,

მე ამ ცის ქვეშ როგორ უნდა დამეძინოს?

სულ არ ვდარდობ, თუ არავის ვენანები,

ოღონდ გულზე სუროს ტოტი დამეფინოს.

ერთი კონა სიმღერა ვართ შოთას ჯიშის,

სუროსავით ჩინარებზე მირითმული.

ხმლით და ლექსით ქვეყანაზე რაც კი ვიშვით,

ვარსკვლავების ჩუმი ცქერით იწვის გული.

მეც სამშობლოს სიმღერა ვარ გაზაფხულის,

სულში შფოთავს ქარიშხალი ფრთამღვიძარე.

და როს შორით თეთრ ქედებში ჩახატული

იმერეთში ღამეს ათევს თეთრი მთვარე.

შორით თეთრად იწვის ლურჯი მწვერვალები

და მე ლექსი უხილავი ცეცხლით მიხმობს.

სიყვარულში თუ უეცრად გავქვავდები,

მე ამ ცის ქვეშ ლექსით უნდა გამეღვიძოს!