თმენის საწყაო ივსება,

ჩაქრა ნათება იელის...

რის მტერი, ერთურთს ისედაც

მშვენივრად დავერიენით.

ბევრჯერ გვიწვიმა, გვითოვა,

იცვალნენ დრონი, მეფენი...

მტერი რად გვინდა, თვითონ ვართ

ერთურთის სისხლის მხვრეპელნი.

ცრუ იმედებით გაგვართეს,

ზღაპრის გვიქსოვდნენ ფაჩუჩებს,

მამული - ზოგი წაგვართვეს,

ზოგიც ჩვენ გავასაჩუქრეთ.

ბნელიდან ბნელში ვაბიჯებთ,

ჟამო, რა ავად იდინე...

თუ რამ გვებადა, წაგვგლიჯეს

ან უცხოს მიგვაყიდინეს.

დრონი სიტყვებით მოლიეს,

ტაშით დაგვაცვდა ნებები,

ბავშვივით შეგვიყოლიეს

ამაო დაპირებებით.

ვის ახსოვს სისხლი ქართული,

უღვთოდ დაღვრილი შარაზე,

კარი, საჩვენოდ აღთქმული,

ათასგან ჩაგმან-ჩარაზეს.

თმენის საწყაო ივსება,

ჩაქრა ნათება იელის...

რის მტერი, ერთურთს ისედაც

მშვენივრად დავერიენით.