სიტყვით შენ ამღვრევ წყალწმინდას,

საქმით მე გავიწირები,

სად ჰყავდა მამულს ამდენი

მაოხრებელი გზირები.

ბრძოლის დროს ბუჩქში შემძვრალი

მიწას აკვდები ლავიწით,

შენ მტრობის ცეცხლი დააგზნე,

შიგ კი მხოლოდ მე ჩავიწვი.

ან ზეცა რად არ წითლდება,

მიწა არ დაიმეხება,

როს ხელი, მძიმედ ცოდვილი,

მამულის დროშას ეხება.

დროა სიყრუის, სიბრმავის,

საქმეს არ გკითხავს არავინ,

ერის სახელით საუბრობს

მეძავიცა და მპარავიც.

ერო, რუსთველის პატრონო,

დღეს უნიჭობის მიმხედო,

ჯვარს უნდა ეცვა როდემდე,

მიწავ, ღვთისმშობლის წილხვედრო.

სიტყვით შენ ამღვრევ წყალწმინდას,

საქმით მე გავიწირები,

სად ჰყავდა მამულს ამდენი

მაოხრებელი გზირები.