ქართლის მიწავ, უტკბილესო,

საყვარელო ქართლის მიწავ, 

ჩვენს ცხრათვალა დიად მზეს და 

ჩვენს ალისფერ დროშას ვფიცავ!

ამ მწვანე ხეს, ძვლებზე გაზრდილს, 

ამ ლოდების ხავსს და ნაჟურს, 

კავკასიონს, ცამდე აწვდილს.

შვნაბადას, გულდაჟანგულს.

ამ ბუჩქებს და იმ ქერა ნისლს, 

დილაობით შენ რომ იცვამ, 

დაცემულთა დაქცეულ სისხლს, 

დაღუპულთა ხსოვნას ვფიცავ.

ქარსა ვფიცავ, ხეს რომ არხევს, 

სანამ ნისლებს შემოახვევს, 

სააკაძის ხმალის ნატეხს, 

უკვდავებით ნათილისმარს.

ნარიყალას წარსულ სახეს, 

აწ დარჩენილ ლიბოს ვფიცავ! 

ვფიცავ სვანის ნათქვამ ლილეს, 

ვფიცავ ჩემი ლექსის ნინევს! -

თუ ოდესმე, როგორც ძველად, 

ამ ცას ვინმე შეგვეცილოს... 

წმინდა ვალის მისახდელად 

უყოყმანოდ შეგეწირო.

მოვკვდე ისე ღიმილმჩენი, 

ვით კვდებოდნენ გმირნი ძველად. 

რომ, სამშობლოვ, საქმე ჩემი 

დარჩეს შენდა სადღეგრძელოდ!