შენ წინათ ცაში დაქროდი,

ესიტყვებოდი ვარსკვლავებს, 

და დედამიწის წალკოტი 

არარაობად ჩათვალე.

შენ მაშინ გულთამხილველად 

მეტყოდი მშობლის კილოზე: 

„ყრმაო, ყველაზე პირველად 

სამშობლოსათვის ილოცე“.

შენ წინათ ცაში დაქროდი 

და წმინდა სულებს თან ახლდი, 

ახლა კი მიკვირს, იმგვარი 

აგრე ვით დაჩაჩანაკდი?!

ცხოვრების ორომტრიალში 

უპირველესი ყოვლისა -

შენ ხმა დაკარგე წინაპრის, 

მამაცი მეციხოვნისა!

მე გავაცოცხლე ხმა იგი 

და მინდა ყურში ჩაგძახო: 

“ადექ, მგლის მუხლი მაიბი, 

რამ წაგახდინა, ყაძახო!”

შენი პირველი ოცნების 

და პირველ სიტყვის დამჯერემ, 

სამშობლოსადმი ლოცვები 

ამ ცისფერ წიგნში ჩავწერე.

თავად დავუდექ თამადად 

თავადურ ხმათა ღრეობას, 

წაიკითხე და პაპათა 

დაგიბრუნდება მხნეობა!