მე, ქართველი ბუხაიძე,

ბალყარეთის მთებში ვწევარ...

რომ შემეძლოს საფლავიდან,

ძმებო, მხრების წამოწევა,

მე სიცოცხლეს ხელმეორედ

შევწირავდი მშობელ მხარეს,

შევწირავდი იმავ მიწას,

დღეს რომ გულზე დამაყარეს.

ვინც დამხედოთ, გადაეცით

საქართველოს მთებს და ველებს,

რომ მისი ძე, ბუხაიძე,

აქა ვჟლეტდი სისხლის მსმელებს;

არ ვუშვებდი დარიალთან

გააფთრებულ ყვითელ გველებს...

მე საფლავში არა ვწევარ,

აქ დარაჯად დამაყენეს.

და ვუბარებ ყოველ ქართველს:

მისი წმინდა ვალი არი -

მოკვდეს, მაგრამ მკერდით შეჰკრას

დერბენტი და დარიალი.