სამშობლო მართლაც ჩემი ხატია!

- ამ ხატს რამდენი ჭუჭყი ატყვია?!

ღვთის წინაშე ჩემი ბრალი

არის ის, რომ სულ ვარ მთვრალი:

ღვინით, ლექსით,

წვიმით, სექსით,

სცენით, სიმით,

ამით, იმით...

მუდამ ასე მიწევს თრობა

- ჩემი "მე" ამით ერთობა...

წავედი... ალბათ მომბეზრდა ბრძოლა,

მომბეზრდა ბრძოლა წისქვილთან ქარის,

ჯდომა, კი არა ნემსებზე წოლა,

აღიარება მომბეზრდა ბრალის.

წავედი... ალბათ არ ღირდა წასვლა,

არც მოსვლა ღირდა, მაგრამ, ხომ მოხდა,

არც გრძნობაზე ღირს ხაზის გადასმა,

არც, თუ გახაზავ იმაზე ოხვრა.