ახლოს ვართ, სულ ახლოს ედემთან,

როს გული მკერდში არ ეტევა,

და სისავსისაგან სრულქმნილი,

იფრქვევა მეწამულ ღველფებად

ახლოს ვართ, სულ ახლოს ედემთან.

მზე ჩავა ლომისფერ ქედებთან,

დასტოვებს ანთებულ ფერვალებს,

შორეულ ოცნებად ედება

დათალხულ, დაბინდულ მწვერვალებს,

წმინდანთა გულივით ანთია,

წმინდანთა სისხლივით ელვარებს.

საღამო იისფრად ბერდება,

კაბადონს წარსტაცებს ჩირაღდნებს,

ბაგეებს მოსკდებათ ვედრება,

როდესაც ვარდისფრად ინათებს.

და მოდის ის სულისკვეთება

დედებს რომ მიჰქონდათ აკვნებთან,

ეს გული იდუმალ აკვნესდა,

შენ გიხმობს ქართველთა აგნესავ,

იბერთა სასწაულქმედებავ,

წმიდაო მნათობო ქეთევან.

ნეტართა პარნასში რჩეულო,

ანგელოსთ იერით მღიმარევ,

სიწმინდევ შენ მინანქრეულო,

შენ ჩვენთა ცრემლების მდინარევ.