დღისა სიცხადით გულდაჩაგრულსა

ძილში მეღირსა ტკბილი სიზმარი:

ვნახე, რომ ქვეყნად ჩამოსულიყვნენ,

ნინო, ქეთევან და თვით თამარი.

თამარს თავს ედგა ძლევის გვირგვინი

და ქეთევანსა - წმინდა მოწამის,

ნინოს ხელთ ეპყრა ჯვარი ვაზისა, -

ნიშანი დიდი ქრისტიანობის.

ზეცად აეპყრათ სამთავეს თვალნი,

საქართველოსკენ აშვერდნენ ხელსა

და შეერთებით, ხმაშეწყობილად,

ჰგალობდნენ ტკბილსა საგალობელსა:

- „დედაო ღვთისავ! შენი ხვედრია

ეს საქართველო დიდჭირნახული,

შეუნდევ ცოდვა!.. ნუ ააღებ ხელს,

ლმობიერებით იბრუნე გული!..

მოეც კურთხევა ზეცით, მაღალო,

და გამოჰსახე ძლიერად ჯვარი,

რომ აღადგინო ქართველთა ერი,

დღეს დაცემული და ცოცხალ-მკვდარი!

მისსა მხნეობას, მისსა ზნეობას

განუმტკიცებდე აღმაფრენასა

და შენს საქებრად, სადიდებელად

ნუ დაავიწყებ იმ ტკბილ ენასა,

რომლითაც თამარ ბრძანებას სცემდა,

ქეთევან მარად შენ გადიდებდა

და ნინო ძისა შენისა მცნებას

შენგან რჩეულ ერს უქადაგებდა!..“