აღარ ვიცი, ვინ ან როგორ შევაჩვენო,

ქსანს და არაგვს უცხო მუმლი მისევია,

ქართლი, როგორც გაროზგილი დედაჩემი,

გადატყაულ მუხლისთავზე მისვენია.

გვერდით მიდევს ვერცხლისფერი ამულეტი,

თვალს ვარიდებ გადამტვრეულ, პირბლაგვ მახვილს,

”რა უყავით, რა უყავით მამულები?!” -

ტირილის ხმით ვიღაც გაღმით გამომძახის.

ეს ხმა ათას ჩემისთანა გულთან დაობს,

ხან მრისხანებს, ხანაც გლოვის ისმის ზარი -

”ვის მიეცით ეს წყალ-ჭალა საიგავო,

უფლისაგან სასოებით ნაბოძვარი?!”

ამობრწყინდი, მზეო, ღამის გამთენებო,

ჩვენ თუ არა, სხვა ვინ შეცვლის ამგვარ ამინდს...

გაიღვიძეთ, გაიღვიძეთ ქართველებო! -

დამდგარია ტანზე თაფლის წასმის ჟამი.

აღარ ვიცი, ვინ ან როგორ შევაჩვენო,

ქსანს და არაგვს უცხო მუმლი მისევია,

ქართლი, როგორც გაროზგილი დედაჩემი,

გადატყაულ მუხლისთავზე მისვენია.