მაშ ასე, ჩემო სამშობლოვ,

უნდა მოგშორდე, ეს არი

და სხვაგან გადავიხვეწო,

მარადის შენთვის მკვნესარი!

მშვიდობით!.. მაგრამ განა მე

მარტო ხორცით არ გშორდები?

გონებით, გრძნობით და ფიქრით

ისევ შენთან არ ვიქნები?

განა თუნდ ცხრა მთას გადაღმაც

ვერ ვიგრძნობ შენსა ტკივილსა;

ვერ გავიგონებ შენს ოხვრას,

ტირილს და მოთქმა-ჩივილსა?

კი, მაგრამ, ჩემო ძვირფასო,

მეყო, რაც სხვაგან ვიყავი;

მენატრებდა აწ მაინც

სულ შენთან ყოფილვიყავი,

რომ შენთვის შემომეწირა

მთლად ჩემი ღონე და ძალა;

მოყვარე მეხარებია

მტრისთვის მესმია სამსალა;

მაგრამ, ვაი, რომ უბედურს

არ შემისრულდა სურვილი!..

მშვიდობით... უნდა, კვლავ გულში

ჩავიკლა ჩემი წყურვილი...