თქვენ თქვენს წარსულს ეფერებით,

თქვენს კერპებთან ქედსაც იხრით,

შევაჯიბროთ მეფეები

რა მხრითაც გსურთ,

იმ მხრით!

სხვას ვის ჰყავდა მეფე დავით,-

მკლავით, გულით, ჯიგრით!

ხასიათით-ომში ავით,

შემწყნარებლით-

შიგნით!

ოცდაათ წელს-უძილობით,

ქვეყნის ხსნაზე ფიქრით,

ჭმუნვით, სევდის უძირობით,

წვერ-ულვაშში -

ჭირხლით!

მიდიოდა ომს მაღალი

(,,მაღალს"-არ ვწერ ლიქნით!)

მიჰყვებოდა ლომს აღალი

ტონანახევარი

წიგნით...

რაკი წიგნი მოჰყვა სიტყვას,

დავით არა მარტო მერჩულს,

სხვათა შორის ესეც ითქვას,

კითხულობდა

ბერძნულს...

კითხულობდა სხვათ ელიტას,

არა მარტო მტბევარს,-

,,ფილასოფოსთ მათ ელინთა

ღრმად სიბრძნეთა

შევალს..."

კითხულობდა სომხურს, სპარსულს,

უკითხავდა ჯალაბს

არაბულად თარგმნილ ჩან-ჯუს,

იბნ-ალასარს-

არაბს...

რაიც თურქულს შეეხება,

თურქის წიგნის მარაგს,

თურქი-ოთხფეხს ერეკება,

ასდევს მტკვარს და

არაგვს,

თურქი-დუმით ნასუქია,

თურქს ჯერ წიგნი არ აქვს...

უკაცრაულ პასუხია,

ცხვარს აძოვებს

ბალახს...

ჩვენ პატარა ხალხები ვართ, 

ჩვენც ჩვენს წარსულს ვეფერებით,

იქნებ მართლა ბალღები ვართ,

რომ ვამაყობთ

მეფეებით!

ჩვენ წარსული ჩვენი გვაწყობს,

ვიკვებებით ლეგენდებით,

კი, ბატონო, ვწუნობთ აწმყოს,

ისტორიას

ვეკედლებით.

ეგ მისთვის, რომ ტლუ ვართ ოდეს

და თქვენს თვალში ვჩანვართ ბალღად,

არ გვეძრახვის, ვოცნებობდეთ

ჩვენც ოდესმე

ვიქცეთ ხალხად...

სხვას ვის ჰყავდა მეფე დავით,-

მკლავით, გულით, ჯიგრით!

ხასიათით-ომში ავით,

შემწყნარებლით-

შიგნით!

მიდიოდა ომს მაღალი

(,,მაღალს" არ ვწერ ლიქნით!)

მიჰყვებოდა ლომს აღალი

ტონანახევარი

წიგნით!

კი, ის დრო სჯობდა,-

იყო შანსი გულის მოფხანის,-

პრობლემა რთული

(შედარებით!)

წყდებოდა მარტივად...

,,აქუნდის ესე ჩვეულებად" აღმაშენებელს,-

გვითხრობს ესრეთ ,,ქართლის ცხოვრება",-

გადვიდოდაო

ზამთრის პირზე განზრახვით აფხაზეთს,

გადაბრძანდებოდა

დავითი ქუთაისს,

მოიხილავდა

გელათს,

გეგუთს,

განისვენებდა...

(მსტოვრების

თვალის ასახვევად იქმოდა ამას!)

ჩამოიტყუებდა ასერიგად

შუა ქართლში

საზამთროდ

თურქმანს...

ხოლო სცნობდნენ რა სიშორეს მისას,

აიძვროდნენ რა

სამხრეთიდან მყრალი ფალანგები

ცხვრით და ხარ-ძროხით,

დედა-წულით,

დედაბუდიანად,

ჩამოდგებოდნენ რა ავჭალას, დიღომს და ბარდავს,

შეესეოდნენ რა ხეობებს

ივრისას,

მტკვრისას,

მოედებოდნენ რა ქვეყანას ვითარცა მკალნი,

,,არა ჰრულოდა მეფესაო",-განავრცობს ესრეთ

მემატიანე დავითისი

მოთხრომას თვისას,

აღისრბოლებოდა ,,ვეფხი ფრთოვანი",

გადმოათხრევინებდა მთას თოვლიანს,

გადმოტოპავდაო

ქედს ლიხისას

გაცეცხლებული,

დახვდებოდა მზაობით სპაი,

ჩამოუქროლებდა ჟანგიან ფალანგებს,

დააცხრებოდა წვირიან თურქმანს,

ააჭყვიტინებდა

კოლტს ღორისას

ვითარცა ფოცხვერი,

დააყრევინებდა საბრალთ თავებს,

,,აღიღის ტყვე და ალაფი ურიცხვიო",

გამოირეკავდა

ნაალაფარ ცხვარსა და ძროხას...

კი!

ის დრო სჯობდა,-

იყო შანსი გულის მოფხანის,-

პრობლემა რთული

(შედარებით!)

წყდებოდა

ადვილად!