დამსეტყვე, ცაო, დამსეტყვე, 

აქა ვარ ჩემის თავითა, 

გულითა გაუტეხელი, 

მოუღალავი მკლავითა.

რაც უნდა ჭირი მომკერძო, 

ბილწთ არ შავეკვრი ზავითა; 

მცნებას ვერ შემაცვლევინებ 

მოზღვავებულის ავითა!..

განა მარტო ვარ ამქვეყნად, 

სხვაც მრავალია ჩემფერა, 

ვისაც არავინ არ სწყალობს, 

წყევლას უბარებს ტერტერა.

ის ვიცი, მითი ვნუგეშობ, 

გულიც მან გამიერთფერა. 

ხან მინდორ-ჭალებს დავთელავ, 

ხან შავაბიჯებ სერ-სერა;

დავუკრავ მჭვარტლიანს ჩონგურს 

ათასჯერ, განა ერთხელა; 

და ზედ დავმღერებ იმასვე, 

რასაც დღესნამდე ვმღეროდი…

მთავ, შენ ის ჩემი ნათქვამი 

გულ-მკერდზე დაიწეროდი! 

ბარო, წარბნი და წამწამნი 

იმ სიტყვით დაიკეროდი!..

ისევ მტერი ვარ იმისა, 

ვისაც დღესნამდე ვმტერობდი, - 

იგივე მიყვარს, იგივე, 

ვისაც ამ სოფლად ვრჩეობდი.

სანამა ვცოცხლობ, გულში მაქვს, - 

კეთილსა ვყვანდე ზიარად; 

ვერ მივცემ მტერსა მამულსა 

საჯიჯგნად, დასაზიანად… 

ნუ გეგონებათ, დავლაჩრდი, -

ჯერ ისევა ვარ ფხიანად.