ორბელიანი ლუდოვიკო მეთოთხმეტესთან

ალოდინეს და... მეთხუთმეტე კაცად შევიდა...

ცამეტი ლუდოვიკო კედლიდან იყურება,

ციცას ეფერება ლუი მეთოთხმეტე,

ხალხს ხმა დაუკარგა მეფის სიყრუემა, -

მეფეს ხალხზე უფრო კატა ეცოდება.

ხელმწიფემ საბას ნაუბარი მოისმინა რა;

ოჰ, ოჰ... ოჰ... ოჰო - თქვა და თითქოს კიდეც ინანა,

მაგრამ ამითი არაფერი გამოვიდა რა

(საბას ხმა როდი წააგავდა კნავილს კატისას);

რაც შეიტანა, - ისევ ის გამოიტანა

იმ სახელგანთქმულ ვერსალიდან ელჩმან ქართლისამ.

- წვიმა არ არის! -

საბას კაბა დაუსველა რამ?!

- თოვლი არ არის! -

საბას თავი გაუთეთრა რამ?!

- ყინვა არ არის! - სულხან - საბას აკანკალებს

- რამ დაასველა?!

- რამ დაათეთრა?!

- რა აკანკალებს?! -

საქართველოა მისთვის:

წვიმაც,

თოვლიც, და ყინვაც!

... მზე ეთხოვება ალბათ, ახლა ტურფა ტანძიას...

ეს სიცხადეა, სულხან - საბავ, თუ ფანტაზია?!

დედის ცრემლები ყაყაჩოს და ბალახებს აწვიმს, -

ალვის ჩეროში სტირის დედა შვილს მოტაცებულს, -

სტამბოლში შვილი დედას სტირის, - ჰყიდიან ყმაწვილს

(სჭვრეტენ ჯვარის წინ წმინდა, ნინოს, მუხლზე დაცემულს),

რამდენს აფასებ მაგ პატარას? - ჰკითხა სპარსულად

საბამ სპარსელს და მოუთმენლად ელოდა პასუხს.

უი, ქართველი მეგონა და სპარსი ყოფილა! -

წარმოსთქვა ბალღმა, - ყური მოჰკრა რა საბას სპარსულს.

არა, პატარავ, ქართველი ვარ, ქართველი, გესმის?!

უი, დედასთან წამიყვანე, წამიყვან, ძია?

საბას ცრემლები მოეძალა, - ატირდა კაცი, -

თავის ბალღობა გაახსენდა, თავის ტანძია.

ვით ეს ყმაწვილი, - საქართველოც, - ასე მცირეა,

საქართველოსაც, ვით ამ ყმაწვილს ასე ჰყიდიან...

საფრანგეთს ვთხოვოთ, გვიშველისო, - სასაცილოა!..

შენი ვახტანგი ლუდოვიკოს ფეხზე ჰკიდია.

ასე ფიქრობდა სულხან-საბა ხელჯოხიანი.

მხარდამხარ საბას ის პაწია ბიჭი მოსდევდა...

მოგწყინდა განა უნაყოფოდ, ელჩო ყიალი?!

გულს ნუ გაიტეხ! - მუხა კვლავაც შეიმოსება!