იდგა, ვით კლდეში დაკიდებული

და ჰგავდა ხომალდს - მაღალ ანძიანს,

ფესვით ქვესკნელზე დამკვიდრებული,

გამოკვეთილი კლდეში ვარძია.

ათასი კიბით, ათასი ხვრელით

ჟღერდა, მღეროდა სიცოცხლე ქვიდან

და შემართული ოსტატის ხელი

მართლაც ხელთუქმნელ სასწაულს ქმნიდა.

ჰკვეთავდა ნათელ გუმბათს მარჯვენა,

ხატავდა მაღალ თაღებს ოცნებით

და კლდის სიღრმიდან ცად გასაფრენად

ფრთებს ისწორებდნენ ანგელოსები.

იდგა ქალაქი ურიცხვი მღვიმით -

ქალაქი კლდეში გამოქვაბული

და ბნელ ღამეში გამომკრთალ ღიმილს

ჰგავდა ვარძიის წყარო ზღაპრული.

ირგვლივ მესხეთის ტურფა მთა-ბარი

ჰყვაოდა მართლა გასაოცრადა...

აქ ფეხშიშველი იდგა თამარი

და ომში წასულ ლაშქარს ლოცავდა.

თვით ემხობოდა დამამხობელი,

ვინც საქართველოს ორმოს უთხრიდა,

და გამარჯვების მახარობელი

აქეთ მოჰქროდა ოთხივ კუთხიდან.

იდგა, ვით ცაში დაკიდებული

და ჰგავდა ხომალდს - მაღალ ანძიანს,

ფესვით ქვესკნელზე დამკვიდრებული

გამოკვეთილი კლდეში ვარძია.