გადაიარა მამულზე წვიმამ, ბურუსმა, ნისლმა და დაღილილობამ, და ახლა მხრებით ღრუბელი მიმაქვს, რომ შევიხვიო ძველი ჭრილობა.
ლაქაში, თქორი, გუბე-გუბელი, ნაწვიმარი ვარ და ნამეხარი და მხრებით მიმაქვს ჩემი ღრუბელი.
მე ვიცი, სადღაც ციმციმებ, სადღაც უკვდავი სულით ენთები, მე მოხრილ მხრებზე მაწევს სიმძიმე და შენკენ მაღლა ვერ ვიხედები.
მინდოდა, ერთხელ ცეცხლიც დაგენთო, მაგრამ არსაით შემომხვდი გზაზე, მარადიულო და ერთადერთო
ნისლმა, ნაღველმა და დაღლილობამ, და ახლა მხრებით ღრუბელი მიმაქვს, რომ შევიხვიო ძველი ჭრილობა. |
პოეზიის გვერდი • • • • • • არჩილ სულაკაურის პოეზია |