დედაო, საქართველოვ,

ჩვენო ეზო-კარო,

დაწმენდილო არაგვო,

ამღვრეულო მტკვარო;

ალაზანო, შენი ხმა

ჭალას ძლივს რომ ესმის,

ყვირილაო, მყვირალო

იმერეთის მთებში,

ქუჩო, ჩუმო, უჩინოვ,

კლდის ლიბო რომ გმალავს

და კლდის თავზე ბერმუხავ,

ქედმაღალო მარად;

შევარდენო, მბრუნავო

მწვერვალებზე მაღლა

და ძირს, მინდვრის ხაოში

განაბულო ღალღავ;

უშიშარო არწივო,

მეხთან შენაბრძოლო

და ფერდობზე, ბარდებში,

გულმშიშარა გნოლო;

ვარძიაში თამარის

წყაროვ, წყნარზე წყნარო

და შენ, პალიასტომის

ზვირთო, დაუმცხრალო;

რუხო, ნოქალაქევო,

ნისლს ახლაც რომ იხვევთ,

ჩვენო ახალქალაქო,

ჩვენო ახალციხევ;

ძველო დიოსკურიავ

ზღვადაღვრილო გულზე

და ახალო რუსთავო,

მზეს ლაღად რომ უმზერ;

მამეულო მამულო,

ტბეთო, არტანუჯო,

აწეულო ცარგვალო,

წაქცეულო ბურჯო;

ზღვისპირეთში ზამთარშიც

გაზაფხულის დარო,

თიბათვეში თეთნულდზე

თოვლო დაუმდნარო;

ნარიყალას ბურჯებზე

მოდებულო ხავსო

და ახალო თბილისო,

შუქურბაღის მსგავსო;

დედაო, საქართველოვ,

ახალო და ძველო,

შენი წინსვლისა იყოს,

შენი სადღეგრძელო!