ტალღას ავლია ფირუზის ქაფი,

ხმელთაშუა ზღვაზე ბაცი ბინდია,

ცაზე ჰკიდია კოლხური ჭრაქი

თუ მე ეს ჭრაქი სულში მინთია.

შორს მეჩვენება ჭრელი ჭადრები,

კაკლის ჩრდილი და ვიწრო შუკები,

ზღვის მიწურულში თრთიან ლანდები

თუ მე მელიან მემელუკები.

ნაპერწკლებს ყრიან ცხენთა ნალები,

კლდიან ნაპირზე დაჰკრეს ბუკები,

სამშობლოს ვერსად დაემალები

და მე მიხმობენ მამელუკები.

ტყვირში შეზრდილებს ურა ჭაკებზე,

როგორ შეცვლიათ თვალთა გუგები

და მზით მორუჯულ უცხო ვაკეზე

ფუძეს ეძებენ მამელუკები.

დედებზე ფიქრი მათი ხვედრია,

ადრე მორეკეს როგორც ნუკრები,

ახლა არაბულ კვიცებს ხედნიან,

ჩელას მღერიან მამელუკები.

თუ აგონდებათ სოფლის ჭიშკრები,

ღომის ყანა და წნელის ფაცხები,

მეც ჩემი ქვეყნის ბედში ვიჭრები

და ფიქრთა ნაპირს მივენარცხები.

ნუთუ სამარით ადგნენ ლანდები,

მთვარის შუქზე სჩანს სოფლის შუკები,

მე მეჩვენება შავი ნაბდები

და შავ ცხენებზე მამელუკები.