მოვა დრო, უზარმაზარნი

მთანიცა შეინძრევიან,

ქარი დაჰქროლებს მედგარი,

ღრუბელნი განიმქრევიან;

ზევით ცა ლაჟვარდოვანი,

ქვეშ მიწა შეირყევიან,

აწ გულნი, ოდნავ მფეთქავნი

ლომ-ვეფხვსაც მოერევიან.

მოვა დრო, დაჩაგრულები

მამაცად მოიქცევიან,

ერთის წადილით შეკრულნი,

ერთ ნდომად გადიქცევიან;

გრგვინვად ასტყდება ყიჟინა,

მშიშარნი გაიქცევიან,

ქვიტკირნი, შედუღებულნი

ჩაინგრევ-ჩაიქცევიან.

მოვა დრო, ნანგრევთა შორის

მდელონი აყვავდებიან,

მშობლისგან თავის ნაშობი

მშობლურად აღიზრდებიან;

ფრინველნი ბარტყებს დასჩეკენ,

ჭიკჭიკით დაფრინდებიან,

ქვეყნის ნუგეშად მნათობნი

ლაჟვარდში გაბრწყინდებიან.

მოვა დრო ძლევა-მოსილი,

ქართველთა შორის ამიერ

კიდით-კიდემდე გაისმის

კახური მრავალჟამიერ!

იტყვიან: გამხიარულდი.

ქართველო, ყოველ წამიერ,

გული ფოლადად ნაწრთობი,

იცოცხლებს მრავალჟამიერ!