არაფერი დაგვიკარგავს:

არც რწმენა და

არც ენა,

ერთადერთი შოთა გვყავს და

ორად ორი არსენა.

ურწმუნოებს ვედავები

და ვარწმუნებ უვიცებს,

გვყვანან:

ოთხი ლესელიძეც

და ცხრა ხერხეულიძეც.

ზოგჯერ უკან მივიხედავ

და თითებზე დავითვლი:

ოთხი ვახტანგ მეფე მოდის

და თორმეტი დავითი.

ალაგ ჯაჭვის პერანგი ჩანს,

ალაგ - ტყავის სამოსი

და სამასი არაგველის

ხმალი ელავს - სამასი.

ისევ რეკავს ძველი ზარი

და ახალი საათი,

ისევ გვიხმობს

ტექსელიდან -

რვაასორმოცდაათი.

ისევ დგება უხილავი

და შვილივით აღვიძებს -

ხუთი ათას კრწანისელს და

შვიდი ათას ასპინძელს.

ისევ ისე გალობს მტკვარი

მას უკან და მანამდეც,

ისევ ომი ენატრება

ოცი ათას მარაბდელს.

დიდგორიდან -

ორჯერ მეტი -

ხელს გვიქნევს და გვამხნევებს,

იმერლები აქეზებენ

ქართლელებს და

კახელებს.

მარუხიდან

ბერლინამდე გზაა -

ტყვიით ნათესი,

უსახელო ჯარისკაცი

წევს - სამასი ათასი.

გადავლახეთ ერთად ბევრი

ჭაობი და ჭორომი,

ერთიც მიყვარს,

ათიც,

ასიც,

ათასების ჭირიმე!

ღმერთს შევნატრი,

მჯობნის მჯობნი

აღარ გამოილიოს:

სამნახევარს

ვენაცვალე, -

სამნახევარ მილიონს.