ომგადახდილ საქართველოს, 

მის მიწას და მაღალ ზეცას, 

ჭრილოებით დამშვენებულ 

მზეჭაბუკის აღტაცებას;

იავნანას, პატარები 

რომ გვაქცია ჭაბუკებად, 

საქართველოს პოეტებო, 

მის დედობას ვუთხრათ ქება!

იმ ზენაქარს, იმ ქვენაქარს, 

აკვანი რომ დაგვირწია, 

ხან დედურად შეგვიძახა, 

ხან მზესავით გაგვიცინა;

ვინც გვასწავლა მრისხანება, 

ვინც გვასწავლა გაღიმება, 

ავდგეთ, ვაშად ავხმიანდეთ, 

მის დედობას ვუთხრათ ქება!

არაგვის და ივრის ჭალებს, 

რიონის და მტკვრის ნაპირებს, 

ქსნის ნაპირებს ვინც უმღერა, 

ან სიმღერას ვინც აპირებს;

საქართველოს მამაც შვილებს, - 

მათი ქება გვეთქვას ბევრჯერ, 

გორგასალის ნაშიერებს 

ის ქართული ძვლები შერჩეთ!

ის ქართული ძვლები შერჩეს 

ყველა ვაჟს და ყველა ვაჟკაცს, 

ლახვრით მტერი დაელახვროს 

და ვაშას დროს ეთქვას ვაშა!