მიცან და მენდე, მენდე და მიცან.

ეს მე ვარ, მე ვარ - ქართული მიწა.

ეს მე ვარ, ვისაც გაჩენის დღიდან

არ გამერია ჭაღარა თმაში

და მხრებით ვზიდე, მარტოკამ ვზიდე

ამაყი მთები, ხმალი და ვაზი.

ვზიდე მამულის ცრემლი და სეტყვა,

ტაძარი, ციხე, სამარის ლოდი,

შენც კი გაგიშლი, მადლობა მითხარ,

ვენახის ლერწით დალამბულ ლოგინს.

მე დაგიდარე გაბნეულ მძივებს

მკერდს დასაყრელი ფიფქი და მტვერი,

ყანწი - პატარა სიცოცხლის მძიმეს

და წერტილს კიდევ - ჯიქანი მტევნის.

და მე გათხოვე თვალები ჩემი

გამტყდარ ოცნებას უძირო ტბებად,

მოღერებული ჯეირნის ყელი,

ზედ რომ ჩხავერის შხეფები წვეთავს.

და მე გასესხე ძლიერი მკლავი,

რომ გვიან ისევ უღონო მომცე

და დამიბრუნო დუმილით მაინც

ის ბაგე - რითაც სამყაროს კოცნე.

ფიქრის საწნახელს დარდით ნუ ავსებ,

მას დაცლის მაინც არდავიწყება,

ჩუმად, ჩემს მკლავზე იძინებს ვაზი

და ბროწეულის ხარხარი წყდება...