როცა ლექსს ვწერ, დილაა თუ ბინდია,

საქართველო ჩირაღდანად მინთია.

შავი ზღვიდან მოვარდნილი ქარი ვარ,

ქოხის ბუხრის მუხის ნაკვერჩხალი ვარ

და ამ მიწას ვეტრფი, როგორც მინდია.

როცა ლექსს ვწერ, წვიმს თუ თოვლის ფიფქია,

საქართველო კელაპტარად მინთია!

დაცვარული ლოდები ვარ ვარძიის,

მყინვარიდან აფრენილი არწივი,

ვაზის ჯვართან დამხობილი მლოცველი

და ზედაშით ავსებული ბარძიმი.

წინაპრების საფლავების მკოცნელი,

გათანგული სიმღერით და ოცნებით.

როცა ლექსს ვწერ, დილაა თუ ბინდია,

საქართველო კელაპტარად მინთია.

რუსთაველის შაირი ვარ ართქმული,

მახვილივით მტერზე წამომართული.

დარიალზე მოხვეული ნისლი ვარ,

და ცრემლებით გაბზარული ჩანგური.

ივერიის ჭრილობების სისხლი ვარ,

და კრწანისთან გაკვესილი ფრანგული.

როცა ლექსს ვწერ, დილაა თუ ბინდია,

საქართველო კელაპტარად მინთია.

როცა ლექსს ვწერ, ვკოცნი მუზის იალქნებს,

საქართველო მაღლა ღმერთთან მიმაფრენს.

თეთრი მტრედის აფეთქილი გული ვარ,

მარტო ლექსი, მარტო სიყვარული ვარ.

ჯერ მზე ვარ და მერე ალბათ მიწა ვარ,

ხნოვანებით ამ სტრიქონის ხნისა ვარ...

როცა ლექსს ვწერ, მზე არი თუ მთვარეა,

საქართველოს გვედრი, წმინდა მარიამ!