ჰე, ივერიავ! ვიდრე იყო ქედმოდრეკილი, 

ვიდრემდის სხვათა ყვედრებითა გფარვიდეს ძალი, 

რად არა გახსოვს ძეთა შენთა ხრმალთა კრიალი, 

ძლევათა მათგან, როს დიდებით იყავ მოსილი. 

წინაპართ სისხლი აწ ჩვენს შორის არღა მდინარებს, 

თავისუფლება განქრა ჩვენთვის, რაღა გვახარებს!

შორით მოსული ჩემს მამულში მყვედრის ცხოვრებას, 

მოყვრულად გვმტერობს, გვტაცებს ყოველს, გვიქმს ალერსობას... 

ესე ნაყოფი აქვს მარადის ცუდსა მონებას. 

ბედო! ნუ გძინავს, განიღვიძე, ისმენდ ვაებას!

ცხოვარს ვემსგავსეთ, რომელსაცა მწყემსი არ უვის, 

ვითარცა მგლისა, ეგრეთ მშიერ კაცის ეშინის, 

ვინცა განაგდებს საღმრთოს ვალსა და გზის პატივის, 

დასასრულ მაინც საშინელად ესრეთ წარხდების.