ახლა აქაც -

ცას სილურჯე ემატება,

ღვივის მოლი

მიტკლის მწვანე ნაჭერივით...

მე კი

ჩემი საქართველო მენატრება -

ცხრა ველის და

ცხრა მთის იქით

დარჩენილი!

მენატრება -

მკლავებგაშლილ კაკლის ხეებს

ფეხქვეშ ჩრდილის ნოხები რომ უფენიათ

მეგობარი,

მწუხრისას რომ გამიხსენებს,

ჩემზე ფიქრით

რომ ადგება უთენია.

მენატრება

სხვა ასეთი ათასი რამ,

უნახავი

და ათასჯერ ნახულიცა:

მეზობელი,

კაცს რომ ისე არ გასწირავს,

ერთგულება

ასჯერ თუ არ დაუფიცა...

თავპატიჟი - უსაზღვრო და უნაპირო,

სიამაყე - ჭირშიაც რომ გაიმედებს,

ქალიშვილი,

დღედაღამ რომ უნდა სდიო,

სანამ ერთხელ

გაღიმებას

გაიმეტებს...