მცხეთის გუმბათი მოჭედილა ბაჯაღლოებით...

გზას მივუყვებით დიდი რწმენით და სასოებით.

გზას მივუყებით მასპინძლისკენ წელთა მრავალთა -

სვეტიცხოვლისკენ, უკვდავების მაღალ ტაძართან.

აქ ფეხშიშველი მოდიოდა მეფე თამარი,

ამ სამყოფელში ჩადგა ნინომ რწმენის სამანი,

ახლაც უთუოდ ბინადრობენ - არ მეჩვენება! -

მათი სულები: წმინდა ნინო, თამარ, ქეთევან.

შეფარებული დიდებული ღვთისმშობლის კალთას,

მუხლმოდრეკილნი ვდგავართ ახლა იესოს კვართთან,

სადაც ბინდბუნდში საოცარი თავგამეტებით

ფრენენ, იწვიან ოქროსფერი სანთლის პეპლები.

ო, ღვთისმშობელო, რამდენი გვაქვს შენთვის სათქმელი!

რამდენს გვავალებს ტვირთმრავალი დღე - დღევანდელი.

თქვენი ვართ მუდამ მლოცველები და მოვალენი,

თქვენი ხვედრია ეს მამული - ღვთიურ ქალების,

მოვსულვართ თხოვნით ერთადერთით და უმაღლესით:

მოხედეთ მამულს, მრავალტანჯულს, მტრობით დაგესლილს!

ხედავთ, არწივი ძველებურად ვეღარ არწივობს...

ვაითუ ყორნებმა ლუკმა-ლუკმა დაინაწილონ...

შენ გევედრებით, დედავ ღვთის, და ყველას, წმინდანებს:

გამოგვიდარეთ ჩვენს მამულში, გამოგვიდარეთ!