სველია თუმცა ქვრივთა ცრემლით ქართლის მინდვრები,

დედა ქართვლისა უფრო ხშირად ვიდოდა ძაძით,

მაგრამ ხალხს, მჯერა, კიდევ შერჩა ცრემლი იმდენი,

კვლავ რომ დაღვაროს, დასჭირდება სამშობლოს თუკი!

დღემდეა თუმცა წყალწითელა სისხლით წითელი,

მომხვდურს ქართველის არ უნახავს რადგანაც ზურგი,

მაგრამ ჯერ კიდევ, ღვთით, შემოგვრჩა სისხლი იმდენი -

კვლავ რომ დავღვაროთ, დასჭირდება სამშობლოს თუკი!

და თუა ვინმე - ეს ამბავი არ სჯერა ვისაც,

ურწმუნო იგი - მით უმეტეს, თუა ქართველი!

არც მკვდარს, არც ცოცხალს, არ ეკუთვნის მას ქართლის მიწა,

კაცი ასეთი - ცხენის ძუით არის სათრევი!