ერთხელ მე და პაპაჩემი

ერთს ადგილს შევიყარენით;

ჯერ, როგორც მოგეხსენებათ,

მრავალჯერ დავამთქნარევით.

მერე ვუთხარი: - პაპაჩემო!

უწინდელი რამ გვაუწყეთ:

რით ვიდიდეთ თავი ჩვენი,

სახელი რით მოვიხვეჭეთ?

მაგალითებრ, მაშინ, როცა

მიიწურა ქართლის ბედი,

როცა მოგვიკვდა ერეკლე,

ის ჩვენის ქვეყნის იმედი, -

რა ვაკეთეთ? რას ვშვრებოდით?

- შენი მტერი!.. პირღიადა

დავრჩით და ცას შევყუროდით.

მერე, როს მეფე გიორგი

დაჯდა შერყეულსა ტახტზედ,

შინ თვისტომნი აუჯანყდნენ,

წამოასხდნენ მტრადა თავზედ, -

რა ვაკეთეთ? რას ვშვრებოდით?

- ჩვენც ერთმანეთს გულმოდგინედ

ვწეწდით და ვიწეწებოდით.

მერე, როცა ემაგ წეწვით

მეფეს საქმე გავუჭირეთ

და ქვეყანას ერთგულობა

ჩვენი ურცხვად დავუძვირეთ -

რა ვაკეთეთ? რას ვშვრებოდით?

- რუსეთისკენ სახვეწნელად

გავრბოდით და გამოვრბოდით.

მერე, როცა საწყალ მეფემ

დაგვიყენა ლეკნი მცველად, -

თვის ქონება სრულად დასდვა

ჩვენის ქვეყნის დასახსნელად, -

რა ვაკეთეთ? რას ვშვრებოდით?

- მადლიერნი მუთაქაზედ

ვიწექით და ვნებივრობდით.

მერე, როცა მოკვდა მეფე,

აიშალნენ მეფეთ ძენი

და ერთმანეთის შურითა

სულ ძირს დასცეს ქართლის ბჭენი, -

რა ვაკეთეთ? რას ვშვრებოდით?

- ჩვენც ლამაზად სულ ყველასა

თვითო-თვითოდ ვღალატობდით.

მერე, როცა დაქსაქსულნი

უცხო ხალხმა ხელთა გვიგდო,

ქართვლის ბედი ბურთსავითა

სათამაშოდ წინ გაიგდო, -

რა ვაკეთეთ? რას ვშვრებოდით?

- ჩვენც ყაბახზედ ვაჟკაცურად

ვჯირითობდით, ვბურთაობდით!

მერე, როცა გაგვიჭირდა

ყოფნა უცხო ხალხის ხელში,

როს საშველად მოწვეულმა

წაგვიჭირა თოკი ყელში, -

რა ვაკეთეთ? რას ვშვრებოდით?

- მაშინ მივხვდით, რომ ყველანი

ერთს ტაფაში ვიწვებოდით.

მერე, როცა ამ წვა-დაგვამ

დღენი ჩვენი მოგვაწბილა;

ტანჯვა ვეღარ ავიტანეთ,

სინიდისმაც გაგვამხილა, -

რა ვაკეთეთ? რას ვშვრებოდით?

- შერცხვენილნი და დამწვარნი

აქა-იქა ვჩურჩულობდით.

მერე, როცა ეგ ჩურჩული

შეგვიტყვეს თუ შეგვამჩნიეს,

როცა ცხვრისა ფარასავით

მოგვკრიბეს და შეგვამწყვდიეს, -

რა ვაკეთეთ? რას ვშვრებოდით?

- ფერმიხდილნი ბეზღობაში

ერთმანეთს ვეჯიბრებოდით.

მერე, როცა მაგ ბეზღობით

ზოგმა თავი გადვირჩინეთ,

ქვეყნისათვის ზრუნვა, ფიქრი

ჩვენ თავიდამ ავიცდინეთ, -

რა ვაკეთეთ? რას ვშვრებოდით?

- მოვყევით და სიხარულით

ყოველდღე ვბედოვლათობდით.

მერე, როს ბეთოვლადობით

საქმე ხელთ არ მოდიოდა,

რაც რამ გვქონდა, სულ გავფლანგეთ,

არარა შემოგვდიოდა, -

რა ვაკეთეთ? რას ვშვრებოდით?

- ერთმანეთს უსინიდისოდ

მამულებს ვეცილებოდით.

მერე, როცა მაგ ცილობით

ერთმანეთი ჩვენ დავღუპეთ,

ერთმანეთის მტრობით ჩვენს სახლს

ცეცხლი ჩვენვე წავუკიდეთ, -

რა ვაკეთეთ? რას ვშვრებოდით?

- ჭკვიანურად იმ ცეცხლი წინ

ვისხედით და ხელს ვითბობდით.

მერე, როს ხელთ სათბობადაც

ჩვენი სახლი აღარ ვარგდა,

როცა დიდი და პატარა

გაღარიბდა, გაღატაკდა, -

რა ვაკეთეთ? რას ვშვრებოდით?

- თვით შევსხედით მაღლა თაროს,

დაბლა ყმებსა ტვინსა ვწოვდით.

მერე, როცა ის ყმებიცა

დროთა ბრუნვით ჩამოგვერთვნენ

და ცხოვრების ჩვენის წყარო

მაგ გზებითაც თითქო შესწყდნენ, -

რა ვაკეთეთ? რას ვშვრებოდით?

- მაგას, შვილო, ნუღარ მკითხავ...

ვტიროდით, ვიხოცებოდით!..

მერე, როცა მაგ ტირილით

ყმები აღარ დაგვიბრუნდა

და ყმებისა მოშორების

გულს ტკივილი დაგივყუჩდა, -

რა ვაკეთეთ? რას ვშვრებოდით?

- რაღაც ბანკი მოვიგონეთ

და მასზედ ვლაზღანდარობით.

მერე, როს საშვილიშვილოს

ბანკს უმუხთლა თქვენში ერთმა:

ჩემთვის ბანკი რა ჭკვააო,

არ მომცაო შვილი ღმერთმა, -

რა ვაკეთეთ? რას ვშვრებოდით?

- „Наплечо“-ბა გვასწავლეო,

მთავრობას ვეხვეწებოდით.

მერე, როცა... - კიდევ როცა!.. -

აქ გამიწყრა პაპაჩვენი:

- შემაწუხე ამდენ კითხვით,

„პოჟოლუსტა“, დამეხსენი!

რა ვაკეთეთ? რას ვშვრებოდით?

მას ვშვრებოდით, რომ თქვენსავით

უსაქმოდ ვეხეტებოდით.