მზე რომ ამობრიალდება,

ჩემს მთაწმინდას მიადგება,

ჩამოახევს ნისლის ნიღაბს,

ზედ დაადგამს ოქროს ჯიღას.

აინთება ნარიყალა,

მეტეხი და ქართვლის დედა

და კვლავ ვიგრძნობ,

რად მიყვარან,

რა ღვთის მადლი დასდით ზედა.

საქართველოს ციხე-ბურჯებს,

საფლავებს და სალოცავებს,

ან ქარი რა თრთოლვით ურბენს

გარს მოჯარულ

ქართლის მთა-ველს.

ქარს მათი ხმა,

სუნთქვა მოაქვს,

ვინც სამშობლო განადიდა,

დილაა თუ საღამოა - 

დიდგორიდან, მარაბდიდან.

ფრთებს ვშლი ბიჭი ნინველი და

ქართველობას შევძლებ, მგონი,

ვარ მუხრანის დიდ ველიდან

აფრენილი გეზელ-ქორი.

და ფრთიანი მინდა რაშიც,

გვერდით - ტოლი შვიდიოდე,

ჩავუსაფრდე დუშმანს გზაში,

ვიფრენდე და მივკიოდე.

მზე რომ ამობრიალდება

და მთაწმინდას მიადგება,

მიმოფანტავს ნისლის ფარას,

ძირს, კრწანისშიც, გაშლის კარავს,

თებს შეუხსნის ჩოხის ღილებს...

მზის ნათელში მოჰქუხს მტკვარი

ტკბილქართულად მოღიღინე,

ტკბილქართულად მოუბარი.

იღიღინოს, იგალობოს -

მტკვარს გამოღმაც

და მტკვარს გაღმაც

ტკბილქართული სალაღობო

მარად, გმირმა ჩვენმა ხალხმა.