მოჰყავთ შუშანიკი ტანჯული, გვემული…

ფოთოლნი ტირიან ოქროს ფერისანი

ნისლებს ეფარება ცაი დიდებული,

ქარმა შეარხია რტოი ძეწმისაი.

მთათა მოიხადეს გვირგვინნი მეფურნი,

თვალთა სხივი მოწყდა ელვარებისაი

ტირიან, მოთქვამენ "დედანი ზეპურნი”,

ტირიან ყვავილნი ცხარედ ველისანი

მარტვილს მოაცილებს ქარი მგლოვიარე,

კრძალვით კარს უღებენ ძალნი ზეცისანი

როს "ვითარცა ცოფი, ბდღუენდა პიტიახში”

ქარმა გადახარა რტოი ძეწნისაი.

- ილოცვიდეთ ჩემთვის! -

უთხრა მტირალ ხალხსა

ხენი თავებს ხრიან ძაძით შენამკობნი

მოკვდა შუშანიკი თთუესა სთულისასა

და ცხოვრებას მისას წერდა იაკობი.