ეს რაო გვიყავ?! -

ე ვის ხელში ჩაგვყარე ზენავ?! -

გვრიტ არს ამათთან შედარებით თვით ყრუ მურვანი!

კაცი დავბერდი,

მე ამათი გავიგე ვერრა;

ჩვენი ამ რეგვენთ

არამარტო არ მოსწონთ ენა,

ასე განსაჯე,

გვიწუნებენ ზოგჯერ პურ-მარილს.

თავი თვითეულს ისე ყინჩად უჭირავს ჩვენში, -

თითქოს ის ჩვენთან კი არ იყოს,

ჩვენ ვიყოთ მასთან…

ასი წელია სულსა ღაფავს ქართლი მათ ხელში

და კიდევ ასე,

ღმერთმა იცის, - რამდენხანს გასტანს.

კი, მაგრამ, ღმერთი აღარაა?! -

სადაა?! - თუა?! -

ასე აბუჩად შეიძლება აგდება ერის?!

ბედი ქართლისა გადაწყვიტა ვინც ორწყალშუა,

ჩვენი უმტრესი ის გამოდგა დაბოლოს მტერი.

რაც მოვითმინეთ, მოთმინებად, მე მგონი, კმარა! -

დროა მივბაძოთ გმირთა ძველთა, -

კაცთა უწინდელთ!

ცოტნეს თავისი წელზე ერტყას დადიანს ხმალი

და საქართველოს, მამულს მისას, ასე უჭირდეს?!

კი, მაგრამ, ღმერთი აღარაა?! -

არადა როა!?

ვაი დედასა! - რა უბრალოდ წავაგეთ ჭკუა!

ვის შევეყარეთ! -

ეს ვინცხაა, მურვანზე ყრუა!

როგორც ვიყავით,

ვიმყოფებით კვლავ ორწყალშუა!