ვიყავი ადრე მე ანტონიო,

დღეს მართლა ვგევარ ნერონს მკივანი,

ბევრი ოცნება გამოვიგლოვე,

და ბევრი მდაღავს ახლაც მტკივანი.

მომაგონდება ორპირის ფშანი,

დედის ძუძუსთან ვწოვდი უჟმურებს -

რომ იყო მართლა გარდაქეშანი,

ორპირი მაინც დაგაუძლურებს.

მიყავდათ ყანჩებს მკვდარი თევზები,

ხვილიფში სჭამდნენ მგლები ჩვენს ხარებს,

ვგრძნობდი, ორპირი რომ დაივსება,

ვიცი, ორპირი ვერ გაიხარებს.

გაფრენილ საყდარს - უჯვარო საყდარს

მეღამურები თავზე დაგორავს

არ ეშველება ამ საქმეს წამხდარს,

ადრე ვუტიე მე ანაფორას.

დედა, მე ვიცი, შენ აღარ გძინავს,

ელი, ჩამოვალ მაინც უეცრად.

როცა რიონი სუნთქვას გაკმინდავს,

მას შენი გული დაყვება ფიცრად;

ვიცი, ყოველღამ აცხობ საკურთხებს

დაღუპულ ქმარზე, დაკარგულ შვილზე,

ყველა დაშორდა დანავსულ კუთხეს

და მარტო დარჩი გამოტირილზე.

ჩემო ძვირფასო, ჩემო ძვირფასო,

არ ვიცი, რა ვქნა, რით განუგეშო

სირცხვილი არი, რითმა ვეძიო,

როცა შენ გხედავ ასე მწუხარეს.

დამპალ ყავარზე ჩამოდის წვიმა,

თვითონ რიონი მოდის ეზოში...

ჩვენს დაღუპულ ბედს სტირის გომბეშო,

ისიც ჩვენსავით ცრემლს ღვრის მდუღარეს.

შენ გინდა ფიცი: მე მართლა ვფიცავ,

ვფიცავ ჩემ სიყრმეს და ჩემ ნასოფლარს,

ვფიცავ, რაც გულში გამიარს სეტყვა,

ვფიცავ, ჩემ მამის დარჩენილ ოლარს,

რომ სიკვდილამდე მე მიყვარს მარტო

საქართველოს მზე, მკვდრების ცივი მზე

და თუ ეს გრძნობა ვინმემ წამართო,

ცოცხლად დავწყვები სასაფლაოზე.

ძვირფასო დედა, არც ისე შორს ვარ,

ვერ გავეპარე სამშობლო მხარეს.

არ მინდა, მოვკვდე სადმე უბირი,

გმირთა აკლდამა მეც შემიფარებს;

ვიცი, ბევრი მყავს მე მეგობარი,

ამ ღამეს ჩემთან მაინც ვინ არი?

ორპირის ხაშმით დანაგუბარი

და მამიჩემის კუბოს ფიცარი.

რა არის ქალი, ვინც უნდა იყოს,

ნაზი, რომელიც სიცოცხლით მოგსპობს,

მოკვდეს, ვინც გული იმათ გაუყოს,

უარვყოფ უკვე მე მოგებულ ომს.

ჩემთან იყავი, ჩემთან იყავი,

სიზმარში მაინც გამომეცხადე,

გახსოვს, შენ ასე ვის დასტიროდი,

მეც ეხლა ასე ვსტირი უბრალოდ...

საქართველოთი ვინ არ დამწვარა

ან ვინ არ სტირის საქართველოზე,

ბევრის სიცოცხლე მან გაამწარა

და ბევრიც დავრჩით სასაფლაოზე.