ჩამრჩა ხსოვნაში, როგორც არაკი,

როცა მე, ჩემს ძმას-ბალღებს პატარებს,

ძვირფასო დედი, მთელი ქალაქი

სახელდახელოდ შემოგვატარე.

წავიდნენ დრონი, შენ აქ არა ხარ,

მთის გულში დგახარ და იყურები,

ნეტავ საკუთარ თვალით განახა

ჩემი ქალაქის თაიგულები.

უნდა იარო, გულის ზიარო,

უნდა დაღალო მუხლი და თვალი:

მთელი ქალაქი რომ მოიარო

და შინ დაბრუნდე ნანახით მთვრალი!

განსხვავება კი ძალზე დიდია,

დასძლიე მოხუც ძვლების სირბილე,

სულზე ტკბილო და ძვირფასო დია,

ჩამოდი ქალაქს ჩამოირბინე.

სხვა რა მოგწერო, ძვირფასო დედავ,

მე ბედნიერი ჭაბუკი ვარ დღეს:

და რომ ჩამოვალ ზაფხულში შენთან,

მოგიტან ჩემი ქალაქის ვარდებს.