ო, რა თბილია, დედავ,

ეგ ხელი,

როცა ახლოა სამშობლოს გულთან,

ადამიანის აღზრდაა ძნელი,

გზიდან აცდენას სულ ცოტა უნდა.

ადრე გწვევია შემოღამება -

თმაში ჭაღარის ცივი ფესვია...

შენს სიმაღლეში ენთო სამება:

უძილო ღამე,

ცა,

ეკლესია.

რა მცირე ყოფნის სიცოცხლეს კაცის -

გერქვას ღვთაება!

გერქვას მესია!

სამშობლო აკვნის მიწას თუ გასცდი,

ყველა სიკვდილზე უარესია.