მთვარე დავძენძე ფიქრის ძაფებად,

ფიქრისგან დარდის მოვქარგე ტილო...

კვლავ მენატრება თვალები, დედის

და სიყვარულით ნათქვამი "შვილო".

ფანჯრის გადაღმა, უთოვლო ზამთარს

არ ახსოვს როგორ გაექცა მთვარე...

სულში ავშალე მოგონებები,

ტკბილი და მწარე... ტკბილი და მწარე...

შემოდიოდა თოვლიდან სახლში

და შემოჰქონდა ღიმილი მზედა...

მეძვირფასება ის მზე დღეს უფრო,

დღეს, როცა გავცდი ასაკით, დედას...

ყინვა ქუჩებში დაძრწის ქურდივით, 

სცივა ღამის ფრთებს შერჩენილ ქალაქს...

დავდივარ, საბანს ვუსწორებ შვილებს,

სველი თვალებით ორი მზე დამაქვს.