წვიმის წვეთებს რომ ჩამოჰყევი ამ დილის ცრემლით,

მაინც მზის სხივით მაწერინებ, ძვირფასო, სათქმელს,

ნიავივით რომ გზას მიკვალავ, ხომ ვიცი, დედი,

და ძველებურად აკვნისფერი რიჟრაჟით მარწევ...

ზღვის მშვიდ ტალღებში მეგულები, ნათელო, დღესაც... 

იღიმები და ვით ჩემს მოძღვნილ გვირილის ფურცლებს,

წყლის თეთრ მაქმანებს, იფერებ და ჩაუმქრალ სევდას,

მიტოვებული ნაპირისას, ფერმკთალი, უცქერ...

ვით შევეგუე "შეგუებას, მე, უშენობის...

და სარეცელზე, ცარიელის, ცივ მდუმარებას,

დედამიწაც კი დაიშანთა ძეთუღმერთობით,

ლამის ცოდვები აღიარონ თვით ცრუ ვარდებმაც...

და მომიტევე ყველაფერი, გთხოვ, მაპატიე...

თუ ვერ შევძელი შენი ზამთრის კვლავ გათენება,

რომ გაზაფხული ვერ ვიხსენი ავი მარტისგან,

წუთისოფლის ხე, რომ დანაცრდა, წამგაელვებად...

ზღვის მშვიდ ტალღებში მეგულები, ნათელო, დღესაც

და შორს ღიმილით სეფექალობ ლურჯ დედოფალთან...

ხელს რომ ვერ გიწვდი და ვერ გშველი, დედილო, ნეტავ,

თუ მაპატიებ... "შეგუებას... უშენობასთან?..