შენს ჭაღარას, შავ ღამეშიც,

მე დღესავით ვხედავ,

სიცოცხლეზე უტკბესო და

საყვარელო დედა.

მახსოვს როცა ცეროდენას,

მიყვებოდი ზღაპარს,

შებ უვლიდი, შენ ანთებდი,

ჩემი სულის ლამპარს.

დედა, მაშინ რაც მიმღერე -

ლექსად ამოფრინდა,

ის ზღაპარი, ის ნანინა,

ოი, როგორ მინდა...

მომიტევე, რომ ხმამაღლა,

შენთან სიტყვებს ვბედავ,

რა ვქნა აბა, სიმღერა ხარ,

სიცოცხლე ხარ, დედა!